DLACZEGO SESZELE?

Do opowieści, do kluczowego doświadczenia: - dziś po raz kolejny byłam (nie ma to zabrzmieć pretensjonalnie, to po prostu codzienny styl, a więc "prawie" zupełnie normalny) na imprezie plażowej u Anse Forbans z okazji urodzin, zaproszeni.
Zostałam zaproszona (notabene przyjechaliśmy z 3-godzinnym opóźnieniem, co na Seszelach jest jak najbardziej w porządku) przez Seszelczyków, którzy wcześniej byli mi niemal zupełnie obcy - znałam tylko solenizanta i jego żonę.
Ale co mnie uderzyło po raz kolejny (jak często wcześniej) (dziś jeszcze bardziej świadomie), wszyscy i mam na myśli wszystkich, nieważne czy babcia, gospodarz, przyjaciel czy maluch tak chętnie upewniali się, czy dobrze mi się powodzi - a ja nawet nie byłam solenizantką. Dla zrozumienia, jestem raczej typem powściągliwym tutaj na Seszelach (kiedyś było zupełnie inaczej), ale zawsze myślę (i żyję zgodnie z tym), jestem "tylko" gościem tutaj na Seszelach i dlatego cofam się całkowicie, staram się nie popisywać (starzy przyjaciele będą kręcić głowami i śmiać się głośno w tym momencie), ani wiedzą, ani luksusem (co to w ogóle jest luksus?). Ale ludzie na Seszelach są naprawdę szczęśliwi, mam wrażenie, tylko wtedy, gdy wszystkim powodzi się naprawdę dobrze.

O co chodzi w tych wierszach - niejednokrotnie przekonałam się w różnych sytuacjach, że Seszelczycy to wyjątkowi ludzie, - zaczyna się od ruchu ulicznego, na przykład, gdy jakiś pojazd blokuje pas ruchu i powoduje korek, tylko dlatego, że ktoś chce sobie uciąć małą pogawędkę ze znajomym, albo inna osoba bez większego zastanowienia zajmuje pierwszeństwo przejazdu, albo po prostu jedzie bardzo spokojnie z 20 km/h przed tobą, mimo że ci się spieszy (po co właściwie?), i/lub gdy sam popełniasz błąd w prowadzeniu - i tak dalej, i tak dalej. W Niemczech czy w Europie każdy potrząsnąłby głową na przejeżdżający pojazd, rzuciłby mi lub jemu kota w worku, nazwałby go po imieniu na cały głos - a w najgorszym wypadku nawet dałby mu wykład lub zgłosił na policję.
Tutaj na Seszelach jest zupełnie inaczej; chociaż zawsze myślę sobie, zobaczmy co się stanie i jak oni zareagują - już sobie wyobrażam jak wybuchnę, jak zareaguję, ale na szczęście zazwyczaj mam kogoś przed sobą i on mi pokazuje jak to właściwie załatwić - z uśmiechem.